ចក្ខុវិស័យ – VISION
គម្រោងបាត់គ្រឿងវត្ថុ នេះ គឺប្រមើលមើល នូវការចាត់ចែងលះបង់វត្ថុនានាយ៉ាងច្រើនឥតគណនាទូទាំងប្រទេស នៅឯនៅវ៉ាស្ហីងថិនឌីស៊ី (ជញ្ជាំង) ដោយជនជាតិវៀតណាម លាវ និងខ្មែរ ព្រមទាំងសហគមន៏ផ្សេងៗទៀតដែលនៅមានទទួលរងផលប៉ះពាល់ដោយសារតែកេរ៌្តដំណែលនៃវិបត្តិនៅអាស៊ីភាគអគ្នេយ៏
ការនេះគឺអនុញ្ញាត្តិជូនសហគមន៏ទាំងអស់នោះទាមទារមកវិញនូវការឆ្លងកាត់ពិសោធន៏ពីអតីតកាល ប្រវត្តិសាស្ត្រ និង អនុស្សាវរីយ៏ផ្សេងៗ តាមតែការយល់ផ្ទាល់របស់ពួកគេ ។ ការប្តេជ្ញាជាសមូហភាពនេះនឹងប្រព្រឹត្តទៅនៅថ្ងៃទី៣០ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២០ ដែលត្រូវនឹងបុណ្យខួបទី៤៥នៃការ “បញ្ចប់” សង្គ្រាមវៀតណាម។ ទម្រង់សាកល្បងរបស់គម្រោងនេះគឺកើតឡើងនៅថ្ងៃទី៣០ខែមេសាឆ្នាំ២០១៨ តាមការស៊ូបរិច្ចាគដ៏តូចមួយនៃវត្ថុផ្សេងៗដោយសហគមន៏ វៀតតែមួយ-ឡូសអិនជើលែស។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ៗមកទៀត គឺយើងមានគោលបំណងពង្រីកគម្រោងនេះឲ្យរួមបញ្ចូលសហគមន៏ចម្រុះផ្សេងៗទៀតណាដែលរងប៉ះពាល់ដោយសង្គ្រាមនោះ។
ប្រវត្តិសាស្រ្ត – HISTORY
គេបានគោរពជញ្ជាំងនោះថាជាកន្លែងព្យាបាលដ៏សំខាន់អស់ពីដួងចិត្តមួយសម្រាប់ជនដែលទៅទស្សនា។ ជាញឹកញាប់ ភ្ញៀវទេសចរណ៏ជាច្រើនបានបន្សល់ទុករបស់របរនៅឯជញ្ជាំងនោះដើម្បីឧទ្ទិសជូនមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលបានស្លាប់ទៅ ឬក៏ជារបៀបបញេ្ចញចោលនូវការឆ្លងកាត់ដ៏ឈឺចាប់ផ្សេងៗទៀត។ ចាប់តាំងពីពេលដែលគេបើកនៅឆ្នាំ១៩៨២នោះមក ជនអភិរក្សកន្លែងនោះបានប្រមូលរបស់ទាំងអស់ដែលគេបន្សល់ទុកនៅជញ្ជាំងនោះហើយចងក្រងរៀបចំទុកជាប័ណ្ណសារជាតិមួយ។ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយចុះ នៅពេលដែលបុគ្គលិកអភិរក្សជួយនៅក្នុងពេលទៅទស្សនាប័ណ្ណសារនោះនៅឆ្នាំ២០១៥ នៅក្នុងចំណោមវត្ថុរាប់រយពាន់ដែលគេបន្សល់តាមជញ្ជាំងនោះ គឺយើងឃើញមានវត្ថុតែ៦ប៉ុណ្ណោះដែលសមាជិកសហគមន៏ជនភៀសខ្លួនវៀតណាមបានបន្សល់នៅឯជញ្ជាំងនោះ។ តើហេតុអ្វីបានជាគេមិនរាប់បញ្ចូលសហគមន៏ជនភៀសខ្លួនវៀតណាមទៅក្នុងការរំលឹកវិញ្ញាណក្ខ័ន្ធសាធារណៈនេះ? តើមានសហគមន៏ណាទៀតដែលរងផលវិបាកដោយសារជម្លោះនៅអាស៊ីភាគអគ្នេយ៏ដែលបាត់ឈ្មោះពីប្រវត្តិសាស្ត្រនេះ? តើតាំងពីដើមមក មានការច្បាស់លាស់ (នាមរបស់ឪពុកគឺគ្មានចុះនៅទីនោះទេ) និង/ឬ ដោយមិនចំមុខ (កន្លែងនេះមិនមែនសម្រាប់អ្នកឯងទេ កុំទុកអ្វីនៅទីនេះ) ណាដែលបដិសេធសម្លេងទាំងនេះចូលទៅក្នុងការរំលឹកវិញ្ញាណក្ខ័ន្ធជា សាធារណៈជាតិនេះទេ? គម្រោងនេះ គឺឆ្លាក់បង្កើតកន្លែងភ្ជាប់ជាសមូហភាពនូវសូរស័ព្ទចម្រុះរបស់ជនដែលបានរងផលប៉ះពាល់ដោយសារសង្គ្រាមនៅអាស៊ីអគ្នេយ៏នៅក្នុងការរំលឹកវិញ្ញាណក្ខ័ន្ធដោយបានទទួលស្គាល់ជាសាធារណៈជាតិនេះ។
